Iğdır’da gazetecilik yapmak çok zordur. Hele hele matbaacılık eskiden daha çok zordu. Şimdilerde matbaacılık kolaylaşmıştır. Teknoloji geliştikçe her şey daha kolay olmaya başladı.
          Yeşil Iğdır Gazetesiyle ilk tanışmam galiba 1972-73 yıllarında oldu.. O zaman lise son sınıfta okuyor, okulun duvar gazetesini hazırlıyordum, zaman buldukça da Yeşil Iğdır’a uğruyor bazı haberler yazmaya çalışıyordum. Rahmetli Hacı Salih amca da haber yazmama yardımcı oluyordu.
         Yazdığım haberler gazetede çıktıkca mutlu oluyordum. O zamanlar harflerle gazete diziliyordu. Hacı Sabri ve diğer çalışanlarda baskı ve dizgi işi ile meşguldüler. O zaman pek ilan, reklam da yoktu. Baskı işleri ile zar zor borç içinde iş yürüyordu. Özal hükümeti ile gazetelerin baskı işleri, fatura ile yüzleri gülmeye başladı.
        İşte 1972’ler de başlayan Yeşil Iğdır gazetesi ile olan birlikteliğim üniversite yılları, tayin gibi ayrılıklar hariç hep devam etti. 1985 yılından beride devam ediyor… Yıllarca zorluklara dayanmak, gazete çıkarmak, bedava dağıtmak, Iğdırın sorunlarını dile getirmek kolay bir iş değil. Tehdit edilmek, bombalanmak gazetenin başlığına “Bütün Türkler Bir Ordu” yazmak, hak bildiği yoldan ayrılmamak, ”Zülfü yâre“ dokunduğunda siyasi ve ekonomik baskıya maruz kalmak, yazılan gerçek bir haberden dolayı bedel ödemek  kolay iş olmasa gerek…
         Hiç unutmam bir arkadaşta söyledi: ”Şehit Türkler anıt ve Müzesi bakımsız, sahipsiz bir haldeydi içim yanıyordu bu anıtın acıklı halini gördükçe… Ermeniler sözde yalan soykırım anıtlarına sahip çıkarken, bizler gerçek olan Doğu Anadolu’da Ermenilerce şehit edilen 80 bin Türk’ün anısına dikilen bu anıt sahipsizdi. Kapsına kilit vurulmuştu. Ve bir gün anıtın kılıç kısmında yüksek okulda okuyan iki sevgilinin sarmaş dolaş fotoğraflarını çekip gazeteye manşetten haber yaptık. Hacı Nihat Şıktaş’la ”BU RESİM BU ANITA YAKIŞIYOR MU? ŞEHİTLERİN KEMİKLERİ SIZLIYOR” diye (Gerçi bugünde dua edilecek anıtta bilgisiz gelin - damat ve vatandaşlarımız davul zurna çalıp oynuyor..! Niye oynuyorlar anlamış değilim, bir kaç kere müdahale ettim ama neye yarar…!) bu başlık o zamanki vali beyin hoşuna gitmemiş olacak ki, 20 gün sonra aynı Vali bir şekilde gazeteye hesap sormaya kalkıştı...
         Halbuki o çirkin manzaranın fotoğraf ve video görüntülerini bir ay önceden valiliye vermiş sahip çıkılması gerektiğini söylemiştim. Maalesef sahip çıkılmayınca da haber yaptık ardından sahip çıkıldı. Tabi Vali beyde haberlere bizi götürmedi, çağırmadı bir süre… Bu benim bildiğim bir olay... Cabbar ve Sabri beylerin bildikleri ve yaşadıkları sıkıntılar şüphesiz çok daha fazladır, yine de boyun eğmeyip dik durmuşlardır.
        Haksızlığı dile getirdikleri için ödenen tazminatlar… Baskılar, yıldırmalar... İşte acı ve tatlı anılarla geçen koskoca 59 yıl… ve ben bu 59 yılın 40 yıla yakın süresinde bir damla su oldum diyebilirim… Yeşil Iğdır gazetesine haber verdiğim, köşe yazısı yazdığım için her yıl rakip gazetelerce şikayet edildiğimi de belirtmeden geçemeyeceğim… Halbuki zaman zaman onlara da destek veriyordum... İnsan oğlu bu iyilikleri çabuk unutur…!! Nice mutlu yaş günlerinde buluşmak dileği ile...Yeşil Iğdır gazetesinin 59 . yaş günü kutlu olsun…

Tweet