Umudumun köprüsüne...

Tarih : 2020-05-28 / Kategori : Kültür & Sanat

Beni tanıyanlar biliyor. Azerbaycan Türküyüm. Nahçivan Özerk Cumhuriyetinde doğdum ve büyüdüm. Çocukluğumdan beri hep Türkiye Cumhuriyetine sevgiyle büyütüldüm. Kardeşlerimizdir diye tanıdım. En çokta ninem her konuşmasında buna değinirdi. İğdır ilinin Karakoyunlu ilçesinde hatta amcaoğulları bile varmış ninemin. Zaman-zaman anılırdılar evimizde. Ninem yıllarca hasret kaldık, çocuğum, akrabalarımıza, kardeşlerimize diyerek gözleri dolardı. Tabii o zaman şimdiki gibi olağanüstü teknoloji de yoktu ki istediyin an dünyanın öbür ucundakini görüntülü göresin, sesini duyasın.

"Hasret köprüsü açılınca hasretimize son koyuldu. Hemen Türkiyeye geçtim, amcaoğlum, akrabalarımla görüştüm" kızım diyordu. Sual etdim neden Hasret köprüsü diyorsun? 70 senenin kardeş özlemine son koyan köprüymüşte ondan.

Dilucu köprüsü... Neler yaşadın, neler yaşatdın. Önce Hasret dediler adına. Ardından Umut diye deyişdiler insanlara umut oldun diye. Sonra Dostluk köprüsü adlandırdılar. İki kardeş ülke arasındaki tüm ilişkiler seninle pekişti. Türkiyenin Doğuya, Türk dünyasına açılan tek kapısısın. 1992 senesinin 28 mayısından bu yana nice ayaklar yürüdü üzerinde, nice insanlar geçti, neler taşındı. Kaç kere Aras nehrinin çağlamasına şahit oldun, kaç dostun kucaklaşmasına?!

Nahçivanda çalışırken bir kaç kere 28 mayısta Nahçivan Türkiye sınırından repörtaj yapmışlığım vardı. Hepde böyle başlardım lafa. " 28 mayıs 1992. Hasretin son günü". 70 senelik hasrete son koyan köprüm, şimdi daha büyük bir özlem var içimde. Sen ordasın ama ben üzerinde yürüyemiyorum. Hasreti burnumda tüten Ana Toprağıma gidemiyorum. Ve umut ediyorum ki benimde UMUDUMUN KÖPRÜSÜ'ne dönüşeceksin. En kısa zamanda her şey eskisi gibi olucak.
Umut köprüsünün bu tayından o tayına özlem ve sevgi dolu Selamlar.

GÜLNAR Yüzbaşıyeva