Azerbaycan topraklarının %25'lik bölümünü işgal eden Ermeniler, Karabağ'dan çekileceklerine üstüne üstlük Azerbaycan'a taciz atışları yaparak savaş başlatmak istemektedirler. 
            1991-1993 yılları arasında Ermeniler tarafından işgal edilen Dağlık Karabağ'dan bu güne kadar çekilmeyen Ermeniler, şimdi de Azerbaycan'ın Kazan ve Tovuz bölgesinde Azerbaycan askerlerine taciz atışları yaparak savaş çıkarmaya çalışmaktadırlar. 
            Keçinin ölümü gelmiş de, bizim çobanlarda iş yok!!!
            Ermeniler Rusya'nın desteğini arkalarına alarak, Azerbaycan'ın bağımsızlığını ilan ettiği yıllarda Dağlık Karabağ'ı işgal etmiş ve geçen yıllar içersin de yapılan tüm diplomatik diyaloglar sonuçsuz kalmıştır.
            20 yıla aşkın bir süredir işgal altındaki Dağlık Karabağ toprakları için yapılan tüm diplomatik diyaloglar sonuçsuz kalırken, bu saatten sonra da yapılacak hiçbir görüşme sonuç vermeyecektir.
            Tek seçenek savaştır.
            Ermeniler, Dağlık Karabağ'ı işgal ederken, kan, gözyaşı, feryat sesleri yükseliyordu. Yaşlı, kadın, çocuk dinlemeden katledilen Azerbaycan Türklerinin kanları henüz Karabağ  topraklarında kurumuş değildir. Acılar parayla dindirilmeye çalışılsa da kanamaya devam etmektedir.
           "Ermeniler hem suçlu hem güçlü"  bir hava estiriyor.  Karabağ'ı işgal eden Ermeniler olmasına rağmen, Azerbaycan askerlerine taciz atışı yapıp, savaş çıkarmaya çalışanlarda  yine Ermenilerdir.
            Bunun iki nedeni vardır.
            Birincisi: Ermeniler tamamen köşeye sıkışmış, açlık ve sefalet artık hat safhaya gelmiş, dünya kamuoyunun dikkatini üzerlerine çekerek, çobanın sopasına sürtünen keçi gibi davranmaktadırlar. 
            İkincisi: Kimsenin haberi olmadan, 20 yılda bir hayli güçlenerek sınırlarını genişletmek amacı ile saldırmış olabilirler.
            Bu iki seçeneğin dışında benim aklıma gelen, Azerbaycan'ın yüksek düzeyde bir gelir sahibi olması ve toprak derdinden çok, para dertlerinin daha ağır bastığını gördüklerinden, milli duygularını yitirdiklerini varsaydıklarından, en güçsüz anını yakaladığını hesap ettiklerinden saldırıya geçmişlerdir diyebiliriz.
            Azerbaycan 1990'lı yıllarda ki milli duruşunu, ruhunu kaybetmiştir. Şayet kaybetmemiş olmasa, 20 yılı aşkındır işgal altında olan toprakları geri almak için diplomatik diyaloglar sonuç vermediği zaman, askeri yöntemlere başvurabileceklerini sözde değil, fiiliyatta da ortaya koyacaklardı.
            Bu kararlı duruş, Ermenileri hem masaya oturtacak, hem Ermenilerin ellerini zayıflatacak, hem de işgal altındaki toprakların geri alınması kolaylaşacaktı.
            Azerbaycan yönetimi savaşla kaybettiği topraklarını yıllarca masa başında geri almaya çalıştı. Azerbaycan'ın bu tutumu Ermeniler tarafından bir acizlik olarak görüldü.  Ayakları yer  aldığından yaklaşımlarını kendi keyfi tutumlarına göre sürdürmeye başladılar. Ermeniler, bu öz güven sayesinde  Azerbaycan'ın savaş sözcüklerini umursamayarak kendi yol haritalarını uygulamaya başladılar.
            Her şey apaçık ortada, Ermenilerin Dağlık Karabağ'dan çekilmeyeceği hepimize malumdur. Dolayısıyla Ermenilerin taciz ve çatışmalı bir ortam yaratmaya çalışması, diplomatik diyaloğun olmayacağını da artık ortaya koymuştur. 
            Geriye kalan tek çare, rahatınız bozulacak olsa da, savaştır.
            Azerbaycan'lı yöneticilerin 20 küsur yıldır sürekli diplomatik yolları denemesi boşa çıktığına göre, bu saatten sonra "rahatlarını" bozma pahasına savaş kararı almaları gerekmektedir.

Tweet