Hüseynin yiğit, mert bir oğlu vardı

Siması ceddinden ki yadigardı

O’da zırh giyindi kılıç kuşandı

Onunda muradı kanlı meydandı

 

Geldi atasının huzruna Ekber

Dedi ki ey ceddim artık izin ver

İzin ver gideyim ve savaşayım

Ceddim Resulullah bizleri bekler

 

Hüseyin icazet verdiği anda

Ve Ekber göründü o an meydanda

Yezit ordusunda kargaşa oldu

Kiminin korkudan yüzleri soldu

 

Muhammet geliyor sandı bazısı

Kalplerde pişmanlık, vicdan sızısı

Yüzünü ceddinden almıştı Ekber

O’nun nuru ile dolmuştu Ekber

 

Duruşu endamı boyu ve sesi

İmam Hüseyin ve tüm ailesi

Habibim diyordu Ali Ekber’e

Benziyordu çünkü o Peygambere

 

Sürdü ileriye atını Ekber

Bir grup Yezidi, çıktı meydana

Kılıçlar, bağrışlar ve kişnemeler

Herkes merak ile baktı meydana

 

Sağ salim çıkmıştı bu hengameden

Yerlere sermişti hepsini birden

Döndü atasının yanına geldi

İsteği Hüseynin kalbini deldi

 

Mecalim kalmadı dedi ey Baba

Bu susuzluk beni edecek heba

Ne olur bir yudum bana su verin

Sonra da meydana beni gönderin

 

Hüseyin dedi ki, git savaş oğul

Artık bir an evvel şehadeti bul

Kevser kenarında dizilmiş bir bir

Şehitler bizleri beklemektedir

 

Dönüş yok ey oğul, bu yoldan daha

Emanet eyledim seni Allah’a

Gidince dedeme selam söylersin

Birazdan Hüseyn’de gelecek dersin

 

Ekber ikinci kez meydana çıktı

Atının üstünde etrafa baktı

Daha hiç kimseler saldırmamışken

Kalkanını bile kaldırmamışken

 

Bir ok fırlattılar Ekber’e doğru

Kalbinde duymuştu derin bir ağrı

Atının üstünde sendeliyordu

Bir yandan haykırıp Baba diyordu

 

Ceddim Muhammed ki selam söylüyor

Artık bura gelsin Hüseyin diyor

Kalbinden ok yiyen Ali Ekber’i

Paramparça etti Yezit askeri

 

Şehadet şerbeti içti Al-Ekber

Dünyadan, ahrete göçtü Al-Ekber

Kırıldı Hüseyn’in dizi bir daha

Kan doldu Kerbela düzü bir daha

 

Yurtseven ŞEN

 (Ya Zillet Ya Hürriyet)

Tweet