Birzamanlar kötü bir alışkanlık edinmiştik. Siyasette, ticarette, kavgada, barışıkta, “fotörlü” diye tabir ettiğimiz Ağsakkallarımızı beyenmez, onların bir an önce aradan çıkmasını ister, işimize karışmamalarını dilerdik... Ağsakkallar birer birer aradan çıktılar. Kimi ebedi dünyasına intikal etti. Kimi yolunu yürüyemeyecek kadar yaşlandı... Yıllar önce yazdığım bir makalede, “ağsakkalların aradan çıkmasını isteyenlerin, o elleri öpülesi ağsakkalların yerlerini dolduramayacağını” söylemiştim. Kimi ağsakkala göre bizler nekadar büyüsek’te, dana doluk’tuk... Kimi gence görede bütün ağsakkallar aradan çıkmalı, tüm işleri gençler yapmalıydı... Maalesef biz gençler sınıfta kaldık... Biz atalarımızın yaptığının binde birini yapamadık... Onlara kanlar bağışlandı. Bizler kavgaları durdurmak için bile girişimde bulunamadık. O eli öpülesi ağsakkalar şehir meydanında bir araya geldiklerinde herkes onların ağzından çıkacak söze bakar, ona göre hareket ederdi... Şimdiki gençler, veya ağsakkal adayları üzerlerine düşeni yapamadıkları gibi, maalesef ki sözlerini de geçirememektedirler... Nerede H. Salih Şıktaş’lar, Mecit Hun’lar, H. Ennağı Aslan’lar, Vahap Akar’lar, Ahmet Tazegül’ler, Kalba Talat’lar, Mir Sadık’lar, H. Ekber Gökçe’ler, H. Emer’ler, Mecit Şek’ler, Meşedi Akil’ler, Salih Çöllü’ler, Muhtar Cabbar’lar, Sadık Akkuş’lar, Ali Bilen’ler, H. Penah Yıldırım’lar, H. Paşa Akyıldız’lar,