Tam 19 yıldır 26 Şubat olduğunda içim burkulur. Karabağ’da katledilen 613 sivil, 106’sı kadın, 83’ü çocuk… 487 kişinin yaralandığı, 1275 kişinin esir alındığı, 150 kişinin kaybolduğu yakın tarihimizin en acı katliamı Hocalı gelir aklıma…
Dünyanın gözü önünde, TV kanallarının canlı yayınladığı katliamı, işkence seslerinin iniltilerini, canlı olarak seyrediyor, ağlıyorduk…   Kardeşlerimiz katledilirken, bizler tepkimizi sadece sokağa çıkıp bağırarak duyurmaya çalışıyorduk… 
Acının ve gözyaşının sel olup aktığı, insanlık dışı işkencelerin yaşandığı o tarihlerde Azerbaycan’da Şehitler Xıyabanı’n da idim… Gelen şehitler gözyaşları ile toprağa verilirken, yaralı gazilerle sohbet ediyor, şehit olan arkadaşları için tesellide bulunuyordum…
İki yaralı asker gelmişti şehitliye, birbirilerine yaslanarak geldikleri şehitlikte, Şehit olan arkadaşlarını defnettiler… Fotoğraflarını çektim ve sohbet ettim kendileriyle…
Şu an isimlerini anımsayamadığım, ancak Milliyet Gazetesi arşivlerinde var olan gaziler şöyle demişlerdi: “Her insan vatanı için seve seve şehit olur… Bizde yaralanmasaydık şehit olacaktık… Karabağ’da Ermenilerle savaşıyor görünüyoruz. Oysa Ermenilerin arkasında dünyanın en güçlü ordularından Rus ordusu var... Ruslar bizden intikam alırcasına savaşıyorlardı... Silahımız yoktu, tek silahımız Kalaşnikof marka tüfekti… Birkaç Tank ve Topumuz vardı, Ruslardan kalma… Ama Ermenilerde Rusların tüm askeri teçhizatları mevcuttu… Karabağ savaşı eşit şartlarda yapılan bir savaş olmadığı gibi, Azerbaycan askerleri hiçbir sivil yerleşim bölgesine saldırmamakta, kadın ve yaşlı hiçbir Ermeni’ye dokunmamaktaydılar…  Ermeniler ise hiçbir sınır tanımıyor, bastıkları köyde kimi bulsalar öldürüyor, işkence ediyorlardı… Hamile kadının karnını bıçakla kesip çocuğunu çıkaran bir millet savaş ilkelerini hiçe sayan bir barbarlık örneği sergiliyorlardı… Azerbaycan askerlerinden ele geçirdiklerini öldürmeden önce işkenceye tabi tutuyor, uzuvlarını kesiyor ve acılar içinde öldürüyorlardı… Karabağ’da çarpışarak şehit olan arkadaşlarımıza hiç ağlamadık… Çocuklarımıza, kadınlarımıza, yaşlılarımıza ağladık… Hiçbir günahı olmayan anne karnındaki bebeklerimize ağladık…” dediler…
O gün Şehitler Xıyabanı’nda ağlamıştım… O gün Karabağ’la, Hocalı’yla ilgili ilk yazımı Milliyet gazetesinde yazmıştım… 19 yıldır da yazmaya devam ediyorum… Ömrüm olduğu müddetçe de bu barbarlığı yazacağım…
Çünkü 19 yıl önce bu vahşet yaşandığında, canlı şahitlerinden duyduklarım kanımı dondurmuştu… Haberi Türkiye’ye Milliyet Gazetesine geçtiğimde ilk başta yok canım öyle şey mi olur demişlerdi. Ama sonrasında haberi Azerbaycan devleti yetkili organlarından doğrulatıp yayınlamışlardı…
Karabağ Türk Dünyası ve Azerbaycan’ın kanayan yarası olmaya devam ediyor… Ülkenin işgâl altındaki yüzde 25’lik bölümü halen daha işgâl altında… Azat edilmemiş topraklar, azat olana kadar kan ağlamaya devam edecektir…
19 yıllık acı ve gözyaşı hiç dinmeden devam etmektedir… Peki, bu nereye kadar böyle devam edecek? Karabağ ne zaman azat olacak?
Karabağ’ın bağımsızlığa kavuşması için masa başı anlaşmaların hiçbir fayda vermediği 19 yıldır görülmüştür. Bu saatten sonra sulh yoluyla, anlaşma yoluyla Karabağ’ın bağımsızlığı düşünülüyorsa, bence bu bir yanılgının devamı olarak algılanacaktır…

Tweet